จักรพรรดิ์โรมันในจินตนาการของคุณเป็นอย่างไร?
เขาต้องเข้มแข็งแกร่งกล้า สามารถนำทัพทหารนับ แสนนับล้านออกต่อสู้เพื่อขยายอาณาจักรโรมันใช่หรือไม่? แล้วถ้าจะให้จินตนาการถึงจักรพรรดิ์โรมันที่ทำให้อาณาจักรโรมล่มสลายล่ะเขาจะเป็นอย่างไร?
โรมูลูสมหาราช ยกเอาเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ ในปีคศ.ที่ 476 ซึ่งตามประวัติศาสตร์จริงๆ เป็นปีที่จักรวรรดิ์โรมันถูกชนเผ่าเยอรมันบุกทำลาย โดยเริ่มเรื่องจากที่ทหารส่งข่าวเดินทางมายังกรุงโรม เพื่อส่งข่าวเรื่องที่เยอรมันยกกองทัพมาบุกกรุงโรมแก่จักรพรรดิ์แห่งโรมตะวันตกโรมูลูส ข่าวนี้ทำให้ผู้คนรอบตัวโรมูลูสทั้งราชินีจูเลีย เจ้าหญิงรีอา รวมถึงข้าราชบริพารต่างตื่นตระหนก แต่โรมูลูสกลับเฉยเมยและให้ความสำคัญกับการเลี้ยงไก่มากกว่า เมื่อเยอรมันบุกเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ข้ารับใช้จัดแจงสถานที่และวิธีการลี้ภัยให้แก่ราชวงศ์อยู่นั้น ก็มีผู้ที่มาเสนอตัวแก้ไขปัญหาคือ เซซ่าร์ รุฟ เศรษฐีนักอุตสาหกรรม ผู้เสนอว่าจะช่วยให้อาณาจักรโรมรอดแลกกับการที่เขาจะต้องได้แต่งงานกับ เจ้าหญิงรีอา แต่โรมูลูสกลับปฎิเสธข้อเสนอนั้น นั่นทำให้คนรอบตัวของเขาไม่พอใจ และวางแผนในการลอบสังหารเขา แต่แผนการสังหารโรมูลูสก็ไม่ประสบผลเพราะกองทัพเยอรมันบุกเข้ามาก่อนที่มือสังหารจะลงมือ เมื่อกองทัพเยอรมันบุกมาถึง โรมูลูสได้พบกับ โอโดอาเคอร์เจ้าแห่งชนเผ่าเยอรมันซึ่งมีอุดมการณ์เดียวกันกับ โรมูลูสคือการที่ต้องการจะทำให้จักรวรรดิ์ของตนล่มสลายเพื่อจะปิดฉากประวัติศาสตร์ที่สร้างมาด้วยเลือดของจักรวรรดิ์ โอโคอาเดอร์มาขอสวามิภักดิ์ต่อกรุงโรมเพื่อจะยุติความยิ่งใหญ่ของจักรวรรดิ์เยอรมัน ในขณะที่โรมูลูสก็ต้องการยุบจักรวรรดิ์โรมัน บทละครจบด้วยโอโคอาเดอร์ต้องกลายเป็นผู้ปกครองแห่งอิตาลีและอาณาจักรโรมันล่มสลายลงไป
สิ่งที่น่าสนใจในเรื่องนี้คือ การนำเรื่องราวเชิงประวัติศาสตร์มาบิดเบือนเพื่อล้อเลียน นำมาทำให้ตลก เป็นการนำเสนอละครประวัติศาสตร์ในรูปแบบใหม่ คือละครเรื่องนี้ยกเอาเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์และชื่อของบุคคลในประวัติศาสตร์จริงๆ ขึ้นมา แต่มีลักษณะการนำเสนอที่เป็นการล้อเลียน ทำให้คนดูรู้ว่าไม่ใช่ประวัติศาสตร์จริงๆ เลย เพื่อประชดประวัติศาสตร์และการเมืองปัจจุบันนั่นเอง
Romulus der Grosse เขียนโดย Friedrich Dürrenmatt ในปี คศ.1958
และ ได้รับการแปลเป็นภาษาไทยโดย คุณอำภา โอตระกูล ในปี ค.ศ.1989
บทความแนะนำบทละครชิ้นนี้เขียนโดย รัฐพงศ์ ภิญโญโสภณ
บทความแนะนำบทละครชิ้นนี้เขียนโดย รัฐพงศ์ ภิญโญโสภณ
